Waarom loslaten beter is dan vechten

Waarom loslaten beter is dan continu vechten. Daar zat ik dan met mijn afgeronde traumatherapie, maar nog steeds met het gevoel dat mijn leven op de rem stond. Niet tevreden met wie ik was en hoe mijn leven eruit zag. Is dit het nou? Is dit het beste resultaat van het jarenlange gevecht tegen PTSS en trauma? Moet ik de rest van mijn leven maar ‘leren ermee om te gaan?’ Ik wilde me er geen voorstelling van maken.

Ik wist niet anders dan te vechten

Na bijna zeven jaar gezwegen, gevlucht en vermeden te hebben, stapte ik in 2013 de spreekkamer van de hulpverlening binnen. “Ben jij klaar om alles te geven om dit aan te gaan? Want het wordt hard werken.” Dat kreeg ik tijdens een van de eerste sessies te horen. Mijn psycholoog kreeg gelijk. Het werd ontzettend hard werken, vechten zelfs, om mijn trauma’s te behandelen en ze uiteindelijk een plek in mijn leven te geven. Tijdens dat gevecht is het meer dan eens voorgekomen dat ik de spreekwoordelijke handdoek in de ring wilde gooien. Het leek zoveel gemakkelijker om na de zoveelste dreun geïncasseerd te hebben knock-out te blijven liggen. Maar ik deed het niet. Iedere keer weer pakte ik de handschoen op om door te gaan met knokken. Met resultaat. De stressverschijnselen van PTSS en trauma, de herbelevingen en het aantal triggers nam zienderogen af. Maar toch bleef er iets aan mij knagen. Ik vond mijzelf niet meer de persoon die ik was voordat de trauma’s en PTSS mijn leven waren binnen gewalst. Ik was een deel van mij kwijtgeraakt, en volgens mijzelf het beste deel. Wat ik ook deed om het terug te vinden, het lukte niet.

Uitbehandeld

Ik kreeg de zogenaamde uitbehandelde status. Doodvermoeid van de strijd en helemaal leeg gevochten. Al mijn energie was in dat gevecht gaan zitten, met als resultaat dat de stressverschijnselen van PTSS en trauma verminderd waren. Maar tegelijk rees ook de vraag of dit nou bedoeld wordt met blijvend herstel? “Er zullen restklachten blijven, waar je zo goed als mogelijk mee moet omgaan,” was het antwoord. Oké, dus ik zou de rest van mijn leven blijven overleven? Of zou ik ooit nog weer gaan léven?

Op dit punt was mijn overtuiging dat het vechten tegen PTSS me dus vooral heel veel had gekost. Mijn energie was opgebruikt, ik was leeg.  Het gevecht was geforceerd en ik bemerkte dat de uitkomst dat dus ook was. Een vermindering van de klachten, maar ook frustratie dat ik me maar had neer te leggen bij deze uitkomst. Ik begon me hardop af te vragen of ik schuldig was aan de tegenvallende uitkomst. En dat terwijl mijn zelfvertrouwen en zelfbeeld door de jaren heen al was gedaald tot recorddiepte.

Het roer gaat om

Ik realiseerde me, dat het constant in vechtstand staan ervoor zorgde dat al mijn energie wegsijpelde. Logisch ook, want de stress die wordt opgeroepen door een trigger komen voort uit onbewuste en reflexmatige patronen. En die ging ik vervolgens op een verstandelijke manier te lijf. Hier zit de dualiteit van het verstand versus het gevoel dat vanuit het onderbewuste wordt opgeroepen. Het is zinloos en kansloos tegelijk om op die manier door te gaan. Dat mondt onherroepelijk uit in nog meer frustratie en onvrede. Het roer moet om. Sterker nog, ik wil weer aan het roer zitten, om het vervolgens om te kunnen gooien.

Opnieuw stapte ik de spreekkamer in. “Ik wil vooruit. Ik ben niet meer wie ik was. Dat stuk dat ik ben kwijtgeraakt wil ik terugvinden, maar ik ben op van het gevecht,” zei ik bij binnenkomst. Mijn behandelaar keek me geïnteresseerd aan. “Zullen we dan afspreken dat je niet meer vecht?” vroeg hij me, waarop ik hem niet-begrijpend aankeek. Hij ging verder: “Je hebt tijdens je traumatherapie heel hard gewerkt aan jezelf. Met resultaat, maar je bent nog niet tevreden bent. En dat komt door het vechten. Vechten is geforceerd en geeft dus ook geforceerde resultaten. Wat als je er gewoon mee stopt?” Zijn woorden hadden wat tijd nodig om in te dalen bij mij. Zou het zo makkelijk zijn? Echt? Ik kon het amper geloven.

“Ben jij bereid om je trauma’s en je PTSS los te laten en gewoon te zijn wie je bent en daar oké mee te zijn?” Het klonk als een overbodige vraag, een echte no-brainer. Natuurlijk, ik zou niets liever willen, maar hóe? Ik wil vooruit. En toen besefte ik dat in zijn woorden de uitnodiging lag om mezelf te gunnen stil te staan. Door de zoektocht naar het missende stuk, de sleutel, te staken en stil te staan, kun je verder komen. Loslaten kost veel minder kracht en energie, sterker nog, je krijgt er kracht van. Samen met mijn behandelaar ben ik onderweg op een heel nieuwe herstelreis. Door te leren dat er geen goed en fout zit in de dingen die je overkomen, totdat je er zelf een oordeel aan geeft, kun je de controle in je leven terugpakken. Door tevreden te zijn met wie je bent en met wat je hebt kun je vrijheid winnen en zelf je keuzes maken hoe je je leven wil inrichten.

Stilstand is vooruitgang

Loslaten is een uitnodiging om een ontdekkingsreis naar jezelf te beginnen. Wat ik tegenkwam heeft mijn leven verrijkt. Nieuwe energie die je weer kunt gebruiken tijdens je herstel en waardoor je nieuwe kansen ziet en verder kunt komen dan je ooit had gedacht. Meer plezier, geluk en vrijheid in mijn leven. Hoe? Door precies te doen wat mijn behandelaar mij voorstelde. Wat als je gewoon stopt met vechten? Stilstand is achteruitgang toch? Nee, ik kwam erachter dat ik pas vooruit ging, toen ik stilstond. Ik ben niet meer wie ik was. Ik ben geworden wie ik ben. En dat is meer dan dat ik was.

#onderwegmeterik #herstel #ptss #trauma